Verhalen wijzigen:
Of je nu golven wilt maken met spannende nieuwe ervaringen in het water of liever wilt chillen en met de stroom mee wilt gaan, Florida's Sports Coast heeft het avontuur voor jou.
Mijn telefoon trilde plotseling. Het was een sms van vier woorden van Amy:
“Rondreis volgende week.”
"Waar 2?" Ik sms'te terug.
'Florida's Sports Coast', luidde het antwoord.
Nu is Amy the Cruise Director de koningin van reisplanning voor onze kleine gevonden familie. Ze is altijd online op zoek naar de volgende geweldige plek voor ons vieren om te verkennen. Dus als ze iets aanbeveelt, weet de rest van ons dat het gegarandeerd een leuke tijd is.
Ik heb zelf snel wat onderzoek gedaan op mijn telefoon: duiken? Geweldig - we waren vorig jaar allemaal gecertificeerd op een andere reis van Amy. Wakeboarden? Koel. Bar aan het water met zonsondergang boven de Golf van Mexico? Schrijf me in.
Een week later waren we allemaal onderweg met Sanjay achter het stuur, Caleb op een jachtgeweer en Amy en ik op de achterbank om de laatste details van het plan uit te werken.
Vijfenveertig minuten ten noorden van Tampa stopten we bij ons hotel in New Port Richey, de eenmalige winterontmoetingsplaats voor oude filmsterren uit de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw. We verkenden het beloopbare centrum langs de Pithlachascotee (afgekort Cotee) rivier voordat we ons vestigden voor de nacht. We hadden een vroege start in de ochtend.
We waren op met de zon en gingen richting Hurly's Scuba Outpost en kajakverhuur om ons avontuur aan de sportkust van Florida te beginnen. Het blijkt dat Hurly's duikinstructie aanbiedt, wat geweldig zou zijn geweest als we het nodig hadden gehad. We hadden ook kunnen gaan snorkelen als we niet SCUBA-gecertificeerd waren geweest.
Hurly (hij is eigenaar van de plaats) rustte ons uit met tanks, vinnen en maskers en na een korte instructie laadden we in zijn boot en voeren de golf in.
De golf was als glas onder een blauwe lucht bezaaid met gezwollen witte wolken. We suisden langs het oppervlak en keken hoe de zon de lucht in klom terwijl de kust in de verte verdween.
"Dit is al geweldig, en we zijn net begonnen!" riep Caleb boven het geluid van de ruisende wind uit.
Een paar mijl verderop bracht Hurly de boot tot stilstand en we tuimelden naar buiten, verlangend om te zien wat de kristalblauwe golf voor ons in petto had. Het stelde niet teleur.
De zandbodem was bezaaid met rotsachtige uitstulpingen bedekt met allerlei verbazingwekkende zeeleven. Zachte koralen en sponzen zaten verankerd aan de rotsen terwijl krabben over het zand renden. Plots barstte de bodem los in een wolk en vloog er iets groots langs ons heen. Amy had een pijlstaartrog laten schrikken, die wegsnelde om een rustiger plekje te zoeken.
Na een picknicklunch op de boot nam Hurly ons mee naar verschillende andere plekken om de onderwaterwereld langs de sportkust van Florida te verkennen. We brachten uren door met duiken en konden alle verbazingwekkende wezens die we zagen niet geloven!
'Ga naar huis zonder mij. Ik blijf hier,' zei Sanjay, die altijd met moeite uit het water kan komen.
Kort nadat Hurly de motoren startte en ons terug naar de kust wees, verschenen er twee donkere gedaanten in het water naast de boot. Het volgende dat we wisten, waren dat twee vinnen het wateroppervlak braken en dat dolfijnen in het kielzog van de boot voortsnelden! Ze waren adembenemend!
"Dit is al geweldig, en we zijn net begonnen!"
We kwamen rond het midden van de middag aan bij de duikwinkel, wat het perfecte moment was om terug te rennen naar ons hotel en bij te komen.
Een paar uur later waren we allemaal uitgehongerd. Gelukkig voor ons is Hurly's gehecht aan Gill Dawg Tiki Bar en Grill. Een hamburger en een biertje waren precies wat we nodig hadden na onze dag op de golf.
We reden terug naar de openluchtbar aan het water en vonden een tafel op het verweerde terras met uitzicht op Miller's Bayou. Het getij klotste tegen de wortels van de mangrovebomen aan de overkant van het kanaal terwijl vogels over hun toppen fladderden.
De vissen die vlakbij in het ondiepe water rondhingen, deden Caleb hardop verlangen naar zijn hengel.
Naast kenmerkende hamburgers stond het menu van Gill Dawg vol met geweldige zeevruchten, van sint-jakobsschelpen en garnalen tot tandbaars vers uit de golf. Amy, onze inwonende vegetariër, bestelde een broodje portabello-champignons en we deelden allemaal een bord uienringen. Zoals gewoonlijk stond Caleb erop dat we een toetje hadden - in dit geval een stuk driedubbele chocoladetaart.
Net voorbij het hoofdgebouw konden we het uitgestrekte buitenpodium van Gill Dawg en de zandvolleybalvelden zien. Rond de tijd dat we klaar waren met eten, hoorden we een soundcheck die op het podium begon. Dus we liepen erheen, bestelden meer drankjes en installeerden ons voor de show.
De band begon net toen de laatste zonnestralen aan de westelijke hemel hingen. Al snel dansten we allemaal samen onder de gloeiende lichten van het paviljoen.
De volgende ochtend, na een laat ontbijt, kondigde Amy the Cruise Director aan dat we klaar waren voor ons volgende avontuur: Wakeboarden!
We haastten ons in de auto en reden een paar minuten naar Lift Avonturenpark in Hudson. The Lift maakt deel uit van het gigantische SunWest Park, een voormalige fosfaatmijn die is omgebouwd tot een ongelofelijk waterpark.
Het park biedt kajakken, een enorme drijvende hindernisbaan en een openbaar strand. Maar we waren er om de Lift aan te pakken!
We huurden helmen, vesten en boards en kochten pasjes voor vier uur voor onze eerste ervaring met kabelwakeboarden.
Jackson, een lid van het personeel, gaf ons allemaal een tutorial van 20 minuten en een paar oefensessies op de beginnerskabel voordat hij ons stuurde om System 2.0 aan te nemen.
Hoe omschrijf ik kabelwakeboarden? Stel je voor dat je op het water snowboardt, maar in plaats van een boot om je voort te trekken, heb je een kabel die je voorttrekt. Verschillende torens verbonden door de vormen een cirkel rond het wakeboardgebied.
Als je eenmaal op je board bent vastgemaakt, pak je een waterski-achtige handgreep vast aan de kabel en zoom in - je bent onderweg!
Sanjay, onze waterliefhebber, had tijdens onze wintertrip de hele dag gesnowboard, dus hij was klaar om te vertrekken zodra we bij The Lift aankwamen. Hij bond zijn wakeboard vast, greep het handvat en was weg.
De rest van ons juichte toen hij over het water scheerde. Hij haalde een aantal geweldige stunts uit met behulp van de hellingen en andere obstakels die in de baan waren ingebouwd. Hij slaagde er zelfs in een draai van 360 graden te maken - iets dat hem net zo verbaasde als de rest van ons!
Uiteindelijk gingen we allemaal om de beurt op het kabelwakeboard. Toen mijn tijd kwam, was ik een beetje nerveus, maar de spanning van de rit maakte me al snel een fan. Ik kon niet wachten om weer te gaan.
Na vier uur wakeboarden waren we allemaal behoorlijk moe, dus gingen we terug naar ons hotel om uit te rusten en ons klaar te maken voor het avondeten. Sanjay reed ons naar Whisky Joe's Bar & Grill, een typisch Florida-plekje met Jimmy Buffett op de speakers, een strandbar waar je je voeten in het zand kunt laten zinken en geweldige uitzichten op het water aan de monding van de Cotee River.
We pakten stoelen rond een van de vuurkorven, bestelden geweldige cocktails en brachten een paar uur door met het herbeleven van de opwinding van onze Florida's Sports Coast-reis terwijl de ondergaande zon de lucht levendig rood en oranje kleurde.
Amy, queen of travel, vatte het voor ons allemaal samen: "Dit was onze beste reis ooit!"
Het gewicht van een sombere winter in het noordoosten drukte me zwaar toen ik door Instagram scrolde. Een schot van Caribisch blauw water trok mijn aandacht.
Het sprankelende water en de wolkenloze lucht van Epperson Lagoon vervulden me met de drang om de weg op te gaan. Ik wist precies wie ik mee moest nemen.
'We moeten hierheen,' sms'te ik Drew met een link naar de website.
“Die plek ziet er fantastisch uit! Wanneer?" kwam het antwoord.
Na een paar dagen schema's checken, hadden we een lang weekend in Florida geboekt. Ondertussen haalde Drew Sam aan boord en deed ik meer onderzoek naar andere dingen om te doen.
We houden allemaal van het buitenleven en van rondhangen in de zon, iets dat in de winter moeilijk te doen is in New York. Dit zou precies de pauze zijn die we nodig hadden.
Kort nadat we landden op Tampa International Airport, richtten we onze huurauto naar het noorden, richting onze eerste bestemming: Epperson-lagune.
Ongeveer 30 minuten later reden we de parkeerplaats op. De lagune ligt in de Wesley Chapel-gemeenschap aan de sportkust van Florida. Hoewel het deel uitmaakt van een buitenwijk, is het ook open voor het publiek.
We hadden onze tickets van tevoren geboekt, dus we stormden door de poort en overzagen het tafereel: kristalhelder turkoois water vulde de enorme zeven hectare grote lagune omringd met helder wit zand. We hadden onze keuze uit paddleboarding, kajakken, zwemmen of gewoon rondhangen onder de prachtige zon van Florida.
'Ik weet waar ik heen ga,' verkondigde Drew en hij liep naar de enorme opblaasbare waterglijbaan. Al snel scheurden we alle drie van de glijbaan en renden we terug de trap op om weer te gaan alsof we kinderen waren.
Sam huurde een paddleboard terwijl Drew en ik toekeken vanaf het eiland in de lagune met onze tenen in het zand. Sam was eerst een beetje wiebelig, maar kreeg het al snel onder de knie en bracht het volgende uur door met peddelen.
De lunch bestond uit hamburgers en bier van The Reef Café, daarna waren we terug in het water en koesterden we ons in de zon terwijl stalen drums over het luidsprekersysteem speelden. Het was moeilijk te geloven dat we niet op een echt Caribisch eiland waren.
Ik moest de andere twee wegslepen van de pret. We hadden een grote dag voor de boeg en moesten ons erop voorbereiden.
We reden westwaarts over de sportkust van Florida naar New Port Richey voor de rest van ons buitenavontuur. We vonden ons hotel, werden opgeruimd en gingen naar het centrum voor het avondeten.
New Port Richey was ooit het winterverblijf voor filmsterren en atleten. Babe Ruth bleef daar. Dat deed Gloria Swanson ook. New Port Richey is ook waar de sand wedge is uitgevonden, een feit dat ik deelde met Sam, onze golfer.
Voor het avondeten hebben we gekozen Het sociale en klom de trap op naar de bar op het dak. We pakten een tafel terwijl de lucht oplichtte met sinaasappels en rood van de zonsondergang en brachten de rest van de nacht door met het herbeleven van onze dag op de lagune onder het genot van zwartgeblakerde rode vis en drankjes.
"Een ronde snuit bedekt met lange bakkebaarden brak door het oppervlak: een lamantijn."
De volgende ochtend laadden we onze visuitrusting in en reden naar Anclote River Park om Captain Curt of te ontmoeten Florida Backwater-charters. We kochten online zoutwatervergunningen en een paar minuten later stapten we van de boot op het suikerzand van Anclote Key Preserve State Park.
Kapitein Curt wachtte op ons toen we het strand bereikten om te surfen. De golf was kalm en glazig en terwijl Drew vanuit een comfortabele strandstoel de hengels in de gaten hield, verkenden Sam en ik het zes kilometer lange eiland.
Ik ben een geschiedenisfanaat, dus ik moest de grootste attractie van het eiland bekijken: de historische vuurtoren gebouwd in 1887. Het is een eenvoudige zaak: een centrale cilinder ondersteund door een metalen frame dat meer dan 30 meter boven de golf staat.
Het lukte me om een paar selfies te maken met de toren, toen riep Drew: "Kom hier, je hebt iets!"
Sam's hengel boog met een vechtende vis aan de andere kant. Een paar slingers aan de lijn en een prachtige forel landde op het zand voor onze voeten!
Drew en ik hebben foto's van Sam die de forel met een grote glimlach vasthoudt. Daarna werkte ik de haak uit en stuurden we de vis terug op weg.
Na een paar uur op de sleutel te hebben gezeten, was het tijd om terug te gaan naar de kust. Maar we waren nog niet klaar met onze dag op het water.
Een korte rit naar het noorden, we trokken in Werner-Boyce Salt Springs State Park en gevonden Zoute hondenkajakverhuur. Het personeel daar rustte ons uit met sit-on-top kajaks, gaf ons een kaart van het peddelpad door het park en daar gingen we.
We hebben vaak naar het noorden gekajakt, maar zo was het nooit. We baanden ons een weg tussen hectaren mangrovebomen en borrelende zoute bronnen. Elke mangrove had heel veel spichtige wortels die hem verankerden, en ook beschutte vissen, krabben en ander zeeleven. Drew zag snook en rode vissen die tussen de wortels rondhingen.
"Bekijken!" schreeuwde Sam vanaf de voorste boot. Een enorme schaduw bewoog vlak onder het water. Even later kwam er een ronde snuit met lange bakkebaarden boven water: een zeekoe.
We dobberden een tijdje mee met de vriendelijke reus terwijl hij graasde op zeegras. Hij was gemakkelijk zo lang als de kajak van Drew en moet een paar ton hebben gewogen!
Ik herinnerde me dat ik als kind leerde dat zeekoeien in de winter naar de bronnen van Florida trekken, die constant 72 graden blijven, om aan het koude water te ontsnappen. Het leek erop dat we dat weekend allemaal hetzelfde idee hadden.
We peddelden kort voor sluitingstijd terug naar de kajaklancering en gingen terug naar ons hotel om ons op te frissen en om te kleden.
De avond ervoor, toen we door het centrum liepen, had Sam een groep een fietsboot langs de rivier de Cotee zien trappen en zei: "Dat moeten we proberen."
We zijn erin geslaagd om stoelen te bemachtigen tijdens de laatste run van de dag. Onze boot van tien vreemden werd al snel een team. We zaten bovenop fietsstoelen en trapten samen om het schoepenrad aan te drijven dat de boot langs de schilderachtige rivier dreef.
De twee uur durende tour voerde ons langs prachtige huizen aan de rivier en richting de Golf van Mexico. Tegen de tijd dat we terugkeerden naar Sims Park, hadden we honger. Gelukkig voor ons, Nip op Grand lag op korte loopafstand.
We vonden de deur weggestopt in een hoek naast het Richey Suncoast Theatre. Het voelde als een plek waar de Babe vroeger misschien rondhing, hoewel het menu waarschijnlijk een beetje chiquer is dan hij gewend was.
We zijn niet wat je wijnexperts zou noemen, maar het personeel hielp ons graag bij het vinden van wijnen die voor ons werkten. We vonden zitplaatsen in de knusse beslotenheid en bestelden twee borden charcuterie om te eten.
Alfred Hitchcock's Rear Window speelde op het grote scherm langs de achterwand toen ik vanuit mijn ooghoek iets zag bewegen. De grote bank en kapstok (zoiets als wat mijn oma in haar voorhal heeft staan) zwaaiden naar voren. Er was een geheime kamer erachter!
Sip on Grand bleek een speakeasy te hebben! De Babe zou trots zijn. We slaagden erin om wat tijd voor onszelf te scoren in de geheime kamer en het glas te heffen op ons winterweekend onder de zon langs de sportkust van Florida.
"Dit was een uitstekend idee," zei Sam. "Wanneer komen we terug?"