Verhalen wijzigen:
Of je nu golven wilt maken met spannende nieuwe ervaringen in het water of liever wilt chillen en met de stroom mee wilt gaan, Florida's Sports Coast heeft het avontuur voor jou.
Mijn telefoon trilde plotseling. Het was een sms van vier woorden van Amy:
“Volgende week een roadtrip.”
“Waar 2?” Ik sms'te terug.
'Florida's Sports Coast', was het antwoord.
Nu is Amy de Cruise Director de koningin van de reisplanning voor ons weinig gevonden gezin. Ze is altijd online op zoek naar de volgende geweldige plek die we met zijn vieren kunnen verkennen. Dus als ze iets aanbeveelt, weet de rest van ons dat het gegarandeerd een leuke tijd is.
Ik heb zelf snel wat onderzoek gedaan op mijn telefoon: Duiken? Geweldig, we waren vorig jaar allemaal gecertificeerd voor een andere reis van Amy. Wakeboarden? Koel. Bar aan het water met een zonsondergang boven de Golf van Mexico? Schrijf me in.
Een week later waren we allemaal onderweg met Sanjay achter het stuur, Caleb op een jachtgeweer en Amy en ik op de achterbank om de laatste details van het plan uit te werken.
Vijfenveertig minuten ten noorden van Tampa stopten we bij ons hotel in New Port Richey, de eenmalige winterontmoetingsplaats voor oude filmsterren uit de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw. We verkenden het beloopbare centrum langs de Pithlachascotee (afgekort Cotee) rivier voordat we ons vestigden voor de nacht. We hadden een vroege start in de ochtend.
We waren op met de zon en gingen richting Nauti Dawg Duiken om ons avontuur aan de sportkust van Florida te beginnen. Het blijkt dat Nauti Dawg duikinstructie aanbiedt, wat geweldig zou zijn geweest als we het nodig hadden gehad. We hadden ook kunnen gaan snorkelen als we niet SCUBA-gecertificeerd waren.
De winkel rustte ons uit met BC-tanks, vinnen en maskers en na een korte instructie laadden we de boot in en vertrokken de Golf in.
De golf was als glas onder een blauwe lucht bezaaid met gezwollen witte wolken. We suisden langs het oppervlak en keken hoe de zon de lucht in klom terwijl de kust in de verte verdween.
“Dit is nu al geweldig, en we zijn nog maar net begonnen!” riep Caleb boven het geluid van de ruisende wind uit.
Een paar kilometer verder bracht de kapitein de boot tot stilstand en we tuimelde naar buiten, benieuwd om te zien wat de smaragdgroene golf voor ons in petto had. Het stelde niet teleur.
De zandbodem was bezaaid met rotsachtige uitstulpingen bedekt met allerlei verbazingwekkende zeeleven. Zachte koralen en sponzen zaten verankerd aan de rotsen terwijl krabben over het zand renden. Plots barstte de bodem los in een wolk en vloog er iets groots langs ons heen. Amy had een pijlstaartrog laten schrikken, die wegsnelde om een rustiger plekje te zoeken.
Na een picknicklunch op de boot nam de kapitein ons mee naar verschillende andere plekken om de onderwaterwereld vlak langs de sportkust van Florida te verkennen. We brachten uren door met duiken en konden alle geweldige wezens die we zagen niet geloven!
‘Ga naar huis zonder mij. Ik blijf hier,” zei Sanjay, die altijd onmogelijk uit het water kan komen.
Kort nadat Hurly de motoren had gestart en ons terug naar de kust had gewezen, verschenen er twee donkere vormen in het water naast de boot. Het volgende dat we wisten, was dat twee vinnen het oppervlak braken en dolfijnen in het kielzog van de boot raceten! Ze waren adembenemend!
“Dit is nu al geweldig, en we zijn nog maar net begonnen!”
We kwamen rond het midden van de middag aan bij de duikwinkel, wat het perfecte moment was om terug te rennen naar ons hotel en bij te komen.
Een paar uur later hadden we allemaal honger. Gelukkig voor ons is Hurly's eraan gehecht Gill Dawg Tiki Bar en Grill. Een hamburger en een biertje waren precies wat we nodig hadden na onze dag op de golf.
We reden terug naar de openluchtbar aan het water en vonden een tafel op het verweerde terras met uitzicht op Miller's Bayou. Het getij klotste tegen de wortels van de mangrovebomen aan de overkant van het kanaal terwijl vogels over hun toppen fladderden.
De vissen die vlakbij in het ondiepe water rondhingen, deden Caleb hardop verlangen naar zijn hengel.
Naast de kenmerkende hamburgers stond het menu van Gill Dawg boordevol heerlijke zeevruchten, van sint-jakobsschelpen en garnalen tot tandbaars vers uit de golf. Amy, onze vaste vegetariër, bestelde een broodje portabello-champignons en we deelden allemaal een bord uienringen. Zoals gewoonlijk stond Caleb erop dat we een dessert namen, in dit geval een stuk driedubbele chocoladetaart.
Net voorbij het hoofdgebouw konden we het uitgestrekte buitenpodium en de zandvolleybalvelden van Gill Dawg zien. Rond de tijd dat we klaar waren met eten, hoorden we een soundcheck op het podium. Dus liepen we erheen, bestelden meer drankjes en gingen zitten voor de show.
De band begon net toen de laatste zonnestralen aan de westelijke hemel hingen. Al snel dansten we allemaal samen onder de gloeiende lichten van het paviljoen.
De volgende ochtend, na een laat ontbijt, kondigde Amy the Cruise Director aan dat we klaar waren voor ons volgende avontuur: Wakeboarden!
We haastten ons in de auto en reden een paar minuten naar Lift Avonturenpark in Hudson. The Lift maakt deel uit van het gigantische SunWest Park, een voormalige fosfaatmijn die is omgebouwd tot een ongelofelijk waterpark.
Het park biedt kajakken, een enorme drijvende hindernisbaan en een openbaar strand. Maar we waren er om de Lift aan te pakken!
We huurden helmen, vesten en boards en kochten pasjes voor vier uur voor onze eerste ervaring met kabelwakeboarden.
Jackson, een lid van het personeel, gaf ons allemaal een tutorial van 20 minuten en een paar oefensessies op de beginnerskabel voordat hij ons stuurde om System 2.0 aan te nemen.
Hoe omschrijf ik kabelwakeboarden? Stel je voor dat je op het water snowboardt, maar in plaats van een boot om je voort te trekken, heb je een kabel die je voorttrekt. Verschillende torens verbonden door de vormen een cirkel rond het wakeboardgebied.
Zodra je je board vastmaakt, pak je een waterski-achtig handvat dat aan de kabel is bevestigd en – zoom – je bent onderweg!
Sanjay, onze waterliefhebber, had tijdens onze wintertrip de hele dag gesnowboard, dus hij was klaar om te vertrekken zodra we bij The Lift aankwamen. Hij bond zijn wakeboard vast, greep het handvat en was weg.
De rest van ons juichte terwijl hij over het water scheerde. Hij voerde een aantal fantastische stunts uit met behulp van de hellingen en andere obstakels die in het parcours waren ingebouwd. Hij slaagde er zelfs in een draai van 360 graden te maken – iets wat hem net zo verraste als de rest van ons!
Uiteindelijk gingen we allemaal om de beurt op het kabelwakeboard. Toen mijn tijd daar was, was ik een beetje zenuwachtig, maar door de spanning van de rit werd ik al snel een fan. Ik kon niet wachten om weer te gaan.
Na vier uur wakeboarden waren we allemaal behoorlijk moe, dus gingen we terug naar ons hotel om uit te rusten en ons klaar te maken voor het avondeten. Sanjay reed ons naar Whiskey Joe's Bar & Grill, een typisch Florida-plekje met Jimmy Buffett op de speakers, een strandbar waar je je voeten in het zand kunt laten zinken en geweldige uitzichten op het water aan de monding van de Cotee River.
We pakten stoelen rond een van de vuurkorven, bestelden geweldige cocktails en brachten een paar uur door met het opnieuw beleven van de opwinding van onze Florida's Sports Coast-reis terwijl de ondergaande zon de lucht levendig rood en oranje kleurde.
Amy, koningin van het reizen, vatte het voor ons allemaal samen: “Dit was onze beste reis ooit!”
Het gewicht van een sombere winter in het noordoosten drukte me zwaar toen ik door Instagram scrolde. Een schot van Caribisch blauw water trok mijn aandacht.
Het sprankelende water en de wolkenloze lucht van Epperson Lagoon vervulden me met de drang om de weg op te gaan. Ik wist precies wie ik mee moest nemen.
'We moeten hierheen,' sms'te ik Drew met een link naar de website.
“Die plek ziet er geweldig uit! Wanneer?" kwam het antwoord.
Na een paar dagen schema's checken, hadden we een lang weekend in Florida geboekt. Ondertussen haalde Drew Sam aan boord en deed ik meer onderzoek naar andere dingen om te doen.
We houden allemaal van het buitenleven en van de zon, iets wat in de winter in New York moeilijk te doen is. Dit zou precies de pauze zijn die we nodig hadden.
Kort nadat we landden op Tampa International Airport, richtten we onze huurauto naar het noorden, richting onze eerste bestemming: Epperson-lagune.
Ongeveer 30 minuten later reden we de parkeerplaats op. De lagune ligt in de Wesley Chapel-gemeenschap aan de sportkust van Florida. Hoewel het deel uitmaakt van een buitenwijk, is het ook open voor het publiek.
We hadden onze tickets van tevoren geboekt, dus we stormden door de poort en overzagen het tafereel: kristalhelder turkoois water vulde de enorme zeven hectare grote lagune omringd met helder wit zand. We hadden onze keuze uit paddleboarding, kajakken, zwemmen of gewoon rondhangen onder de prachtige zon van Florida.
'Ik weet waar ik heen ga,' riep Drew en liep naar de enorme opblaasbare waterglijbaan. Al snel scheurden we alle drie van de glijbaan en renden weer de trap op om weer te gaan alsof we kinderen waren.
Sam huurde een paddleboard terwijl Drew en ik vanaf het eiland in de lagune toekeken met onze tenen begraven in het zand. Sam was eerst een beetje wiebelig, maar kreeg het al snel onder de knie en bracht het volgende uur door met peddelen.
De lunch bestond uit hamburgers en bier van The Reef Café, daarna waren we weer in het water en koesterden we ons in de zon terwijl stalen drums over het luidsprekersysteem speelden. Het was moeilijk te geloven dat we niet op een echt Caribisch eiland waren.
Ik moest de andere twee wegslepen van de pret. We hadden een grote dag voor de boeg en moesten ons erop voorbereiden.
We reden westwaarts over de sportkust van Florida naar New Port Richey voor de rest van ons buitenavontuur. We vonden ons hotel, werden opgefrist en gingen naar het centrum voor het avondeten.
New Port Richey was ooit het winterverblijf voor filmsterren en atleten. Babe Ruth bleef daar. Dat deed Gloria Swanson ook. New Port Richey is ook waar de sand wedge is uitgevonden, een feit dat ik deelde met Sam, onze golfer.
Voor het avondeten hebben we gekozen Het sociale en klom de trap op naar de bar op het dak. We pakten een tafel terwijl de lucht oplichtte met sinaasappels en rood van de zonsondergang en brachten de rest van de nacht door met het herbeleven van onze dag op de lagune onder het genot van zwartgeblakerde rode vis en drankjes.
“Een ronde snuit bedekt met lange snorharen brak het oppervlak: een lamantijn.”
De volgende ochtend laadden we onze visuitrusting in en reden naar Anclote River Park om Captain Curt of te ontmoeten Florida Backwater-charters. We kochten online zoutwatervergunningen en een paar minuten later stapten we van de boot op het suikerzand van Anclote Key Preserve State Park.
Kapitein Curt wachtte op ons toen we het strand bereikten om te surfen. De golf was kalm en glazig en terwijl Drew vanuit een comfortabele strandstoel de hengels in de gaten hield, verkenden Sam en ik het zes kilometer lange eiland.
Ik ben een geschiedenisliefhebber, dus ik moest de topattractie van het eiland bezoeken: de historische vuurtoren uit 1887. Het is heel eenvoudig: een centrale cilinder ondersteund door een metalen raamwerk dat meer dan 30 meter boven de golf uitsteekt.
Het lukte me om een paar selfies te maken met de toren, en toen riep Drew: "Kom hier, je hebt iets!"
Sam's hengel boog en aan de andere kant was er een vis aan het vechten. Een paar cranks aan de lijn en een prachtige forel landde op het zand voor onze voeten!
Drew en ik hebben foto's van Sam die de forel met een grote glimlach vasthoudt. Daarna werkte ik de haak uit en stuurden we de vis terug op weg.
Na een paar uur op de sleutel te hebben gezeten, was het tijd om terug naar de kust te gaan. Maar we waren nog niet klaar met onze dag op het water.
Een korte rit naar het noorden, we trokken in Werner-Boyce Salt Springs State Park en gevonden Zoute hondenkajakverhuur. Het personeel daar rustte ons uit met sit-on-top kajaks, gaf ons een kaart van het peddelpad door het park en daar gingen we.
We hebben vaak naar het noorden gekajakt, maar dit was nog nooit zo. We baanden ons een weg tussen hectares mangrovebomen en borrelende zoutbronnen. Elke mangrove had heel veel spichtige wortels die hem verankerden, en bood ook onderdak aan vissen, krabben en ander zeeleven. Drew zag snook en rode vissen tussen de wortels hangen.
"Bekijken!" schreeuwde Sam vanaf de leidende boot. Een enorme schaduw bewoog zich vlak onder het water. Even later brak een ronde snuit bedekt met lange snorharen het oppervlak: een lamantijn.
We zweefden een tijdje met de vriendelijke reus mee terwijl hij op zeegras graasde. Hij was met gemak net zo lang als de kajak van Drew en moet een paar ton hebben gewogen!
Ik herinnerde me dat ik als kind hoorde dat zeekoeien in de winter naar de bronnen van Florida trekken, waar een constante temperatuur van 22 graden Celsius heerst, om aan het koude water te ontsnappen. Het leek erop dat we dat weekend allemaal hetzelfde idee hadden.
We peddelden kort voor sluitingstijd terug naar de kajaklancering en gingen terug naar ons hotel om ons op te frissen en om te kleden.
De avond ervoor, toen we door de binnenstad liepen, had Sam een groep met een fietsboot langs de Cotee River zien trappen en hij zei: 'Dat moeten we proberen.'
We zijn erin geslaagd om stoelen te bemachtigen tijdens de laatste run van de dag. Onze boot van tien vreemden werd al snel een team. We zaten bovenop fietsstoelen en trapten samen om het schoepenrad aan te drijven dat de boot langs de schilderachtige rivier dreef.
De twee uur durende tour voerde ons langs prachtige huizen aan de rivier en richting de Golf van Mexico. Tegen de tijd dat we terugkeerden naar Sims Park, hadden we honger. Gelukkig voor ons, Nip op Grand lag op korte loopafstand.
We vonden de deur weggestopt in een hoek naast het Richey Suncoast Theatre. Het voelde als een plek waar de Babe vroeger misschien rondhing, hoewel het menu waarschijnlijk een beetje chiquer is dan hij gewend was.
We zijn niet wat je wijnexperts zou noemen, maar het personeel hielp ons graag bij het vinden van wijnen die voor ons werkten. We vonden zitplaatsen in de gezellige ruimtes en bestelden twee borden charcuterie om te eten.
De Rear Window van Alfred Hitchcock speelde op het grote scherm langs de achterwand toen ik vanuit mijn ooghoek iets zag bewegen. De grote bank en kapstok (zoiets als wat mijn grootmoeder in haar voorhal heeft) zwaaide naar voren. Er zat een geheime kamer achter!
Nip aan Grand, zo bleek, had een speakeasy! De Babe zou trots zijn. We hebben wat tijd voor onszelf weten vrij te maken in de geheime kamer en hebben het glas geheven op ons winterweekend onder de zon langs de sportkust van Florida.
‘Dit was een uitstekend idee,’ zei Sam. “Wanneer komen we terug?”